Message 81. 

Północ Tajlandii jest dużo ciekawsza niż południe, o czym po raz kolejny mogliśmy się przekonać w ubiegły weekend. Tym razem zjechaliśmy najbardziej północne rubieże tego kraju, czyli Chiang Rai i okolice. Wycieczka była fajowa podwójnie, bo towarzyszyli nam Ania z Wiktorem (mój brat cioteczny), którzy właśnie przyjechali do Tajlandii na wakacje. A wiadomo – towarzystwo najważniejsze! 

Samolotem polecieliśmy do Chiang Rai i tam mieliśmy bazę, ale tak naprawdę cały weekend spędziliśmy w samochodzie objeżdżając wszystko dookoła. Słynną atrakcją jest tutaj tzw. Biała Świątynia. Fakt, robi wrażenie (głównie dlatego, że jest cała biała), ale też nieco zalatuje kiczem. To w sumie żaden zabytek – ot, 20-letnia budowla. Na tyle jednak ważna, że moje krótkie spodenki okazały się nieprzyzwoite i musiałam przywdziać jakiś biały fartuch. Dzięki temu stylowo się komponowałam z bielą w tle ;) Świątynia ma symbolizować chyba niebo i wygląda trochę jak zbyt mocno polukrowane ciastko. Dużo ciekawsza jest (znajdująca się w też w tym rejonie) Czarna Świątynia, która z kolei nawiązuje do piekła. Ale najlepsza z tego wszystkiego (i najbardziej kuriozalna) jest złota toaleta (przy Białej Świątyni), której symbolikę pozostawię w sferze domysłów ;)

Tereny wokół Chiang Rai, to kręte górskie drogi, Mekong wijący się wśród granicy z Laosem, Złoty Trójkąt, gdzie łączą się Tajlandia, Laos, Birma i którędy przebiega legendarny opiumowy szlak. W Doi Pha Tang trafiliśmy na spektakularny zachód słońca z rzeką połyskującą wśród szczytów. Niestety, jakimś beznadziejnym zbiegiem okoliczności (żeby nie powiedzieć: przez głupotę) straciłam prawie wszystkie zdjęcia z tego dnia :( A niektóre były naprawdę zacne! Cóż, musicie uwierzyć na słowo.

Z ciekawszych miejsc odwiedziliśmy jeszcze muzeum opium – obszerne, w bardzo nowoczesnym stylu i mające na celu zniechęcenie do narkotyków. Ale mnie szczerze mówiąc wręcz zafascynowało. Opiumowe pola w Tajlandii zostały już dawno zniszczone, a za posiadanie narkotyków (nie mówiąc już o handlu) grożą masakryczne kary, ale kto wie, co się tam dzieje na krańcach państwa… Mieliśmy okazję odwiedzić pewien wypasiony hotel w tamtych stronach. Jeden z najwspanialszych, jakie widziałam, ale też z najdroższych - pokój ok. 3000 zł za noc! To trochę nienormalne, więc moim skromnym zdaniem hotel robi za pralnię pieniędzy z narkobiznesu. Na szczęście była tam też bardzo przyjemna i przystępna cenowo restauracja, z której widok roztaczał się na rozległy busz pełen słoni! Cudnie :)

Po dwóch dniach wojażowania nasi goście ruszyli w dalszą podróż po Tajlandii, a my – do domu. Ale w planach mamy jeszcze przynajmniej jeden wspólny wypad :) 

Biała Świątynia 

biała dama

kupa złota, czyli złota toaleta

Laos

Czarna Świątynia

mega stonoga

a tam za płotem Birma

Złoty Trójkąt

Message 80. 

Już po raz drugi uczestniczymy w Loy Krathong, czyli święcie ku czci bogini wody, obchodzonym  podczas listopadowej pełni Księżyca. W tym roku Księżyc jest podobno wyjątkowo blisko Ziemi, ale z tego co kojarzę, to rok temu też był – więc może to tylko chwyt marketingowy. Więcej o samym Loy Krathong pisałam przed rokiem tutaj: 

http://thaimessage.blogspot.com/2015/11/message-30.html

Tym razem świętowaliśmy lokalnie na dzielnicy, czyli w naszym parku, gdzie jest jeziorko. Obchody były mniej huczne, niż dotychczas, ze względu na śmierć króla. Choć dziś właśnie kończy się okres obowiązkowej 30-dniowej żałoby, flagi poszły w górę, w kolejce pojawiły się reklamy, w sklepach muzyka jakby żwawsza i nie trzeba już chodzić w czerni. Ale i tak większość Tajów wciąż ją nosi.

Przy rzekach, stawach, jeziorkach w całym Bangkoku zebrały się dziś tłumy, by puszczać na wodzie koszyczki (krathongi), z którymi odpłyną wszelkie smutki i przyjdą lepsze czasy. Myślę, że dla całej pogrążonej w smutku Tajlandii, to święto ma w tym roku wyjątkowo symboliczny i ważny wydźwięk.

Nasze koszyczki też popłynęły w siną dal, a my czekamy na (jeszcze) lepsze dni!

Message 79. 

Bywalcy facebooka wiedzą, że od niedawna mam nowe hobby, czym się tam namiętnie chwalę. Szycie, to jest to! Nigdy bym siebie nie podejrzewała, że zakoleguję się z maszyną do szycia. Wieki temu dostałam furii próbując nawlec w niej igłę i poprzysięgłam sobie, nigdy więcej! Ale nigdy nie mów nigdy. Razem z moją włoską kumpelą Angelą zapisałyśmy się na kurs szycia w Instytucie Francuskim. Dwa razy w tygodniu spędzam tam teraz twórcze przedpołudnia i pod okiem fantastycznej nauczycielki Shirin próbuje szyć. To nawet nie jest takie trudne, jak mi się na początku wydawało, ale wymaga cierpliwości. Zwłaszcza, jak Shirin każe wszystko pruć i zaczynać od nowa. Chwilami ma nas chyba też trochę dosyć, bo mamy z Angelą mnóstwo pomysłów, niekoniecznie zbieżnych z programem zajęć. Zmieniamy więc nieco krój, wielkość, wykończenie naszych krawieckich wprawek, a przez to wymagamy więcej uwagi niż inni. Ale skoro mam coś robić, to chciałabym, żeby mi się podobało i było w moim stylu. Okazuje się niestety, że to, co mi się najbardziej podoba, jest na obecnym etapie mych umiejętności zazwyczaj niewykonalne.

Szycie zajmuje mnie teraz właściwie non stop. Dni, w których nie mam kursu, spędzam głównie w sklepach z materiałami albo w pasmanterii, bo na każde zajęcia potrzebujemy inny zestaw akcesoriów. Przebierając wśród tych wszystkich materiałów, rodzą mi się w głowie coraz to nowe pomysły, co pociąga za sobą konieczność kolejnych zakupów i tak bez końca. Największy wybór wszelkich tekstyliów, ozdób, tasiemek, guzików, haftów, wstążek i czego tylko dusza krawcowej zapragnie jest w Chinatown. A to niestety kawał drogi. Jest tam jedna długaśna ulica-bazar, zatłoczona totalnie, dlatego też zakupy w Chinatown trwają spokojnie kilka godzin. Plus dobrą godzinę wyjazd stamtąd, bo ulice są jednokierunkowe i zakorkowane. Potem jeszcze muszę wsiąść w metro, a następnie w kolejkę. Jak widać, moje nowe hobby jest dość wyczerpujące.  

Do tej pory uszyłam: małą kołderkę, girlandę, obrus i poszewki na poduszki. Zakochałam się w lnie, z którego tymczasem powstał obrus, ale mam jeszcze wiele planów z nim związanych. Mogłabym się nim cała owinąć i wytapetować sobie mieszkanie. Tajlandia zdecydowanie sprzyja szyciu, bo ceny materiałów są tu (jak podejrzewam) sporo niższe. Jeszcze chwila i sięgnę po jedwab, z którego wszak słynie ten kraj. Ale póki co, za wysokie – a raczej za śliskie – progi, jak na moją igłę. Shirin pozwala nam używać tylko bawełnę, len, płótno. A nie chcę się już wychylać, bo w końcu mnie wyrzuci z hukiem, zanim nauczę się przyszywać guziki ;)